Almost the entire song 'Mad Mad Mad' is now featured in a commercial for the supersonic electric bike from Smart. Check it out here. It's a really nice and pretty long little film, I must say. Thanx to our friends from Sizzer Amsterdam who arranged the synch! Now, like a real Amsterdam-based singer I'm off to the rehearsal studio, on my crappy dutch bike again...

Nee, ik lijd heus niet aan een Anouk-fixatie. Het is echt niet zo raar hoor, dat dit het derde of vierde blog is waarin ik over haar begin. Op veel punten is Anouk Teeuwe namelijk een uniek ijkpunt in Nederland. Noem mij een andere (rock-)zangeres die zelf het gros van haar songs schrijft en daar zoveel jaren zo succesvol mee is. Iedereen in de business weet dat als Anouk op nummer 1 staat, ze ongeveer acht (8!!) keer  zoveel verkoopt als de nummer 2. Stem, attitude en looks: ik buig diep voor haar. Maar er is één ding waar ik met haar toch eens een hartig woordje over zou willen wisselen.

Anouk's persoonlijke leven was vooral de laatste jaren onontkoombaar. Je moet zo ongeveer op de maan hebben gewoond om niet te weten hoe turbulent haar liefdesleven was. Grotendeels werd dat natuurlijk opgerakeld door de media, en Anouk zal gek zijn geweest zich al die gratis publiciteit te onthouden. Maar vooral in de songteksten zelf is de zangeres-shrijfster al sinds haar debuut meer dan openhartig. Namen worden nog net niet genoemd, maar de manier waarop ze haar pijn en boosheid onder woorden brengt is wel heel erg letterlijk.

Anouk's publiek vindt het blijkbaar prachtig het gevoel te hebben woordelijk haar dagboek mee te lezen, maar ik vraag me af wat het effect van al die expliciete vertellingen is op de songschrijfster persoonlijk. Het grootste deel van haar recente platen handelt over treurige zaken; hoe vaak wil je al die kommer en kwel blijven herhalen?

“Gooi het er toch lekker uit”, zegt men vaak tegen iemand die kwaad of verdrietig is. Het idee dat het herbeleven van je ellende - in een songtekst, dagboek of therapiesessie - zuiverend zou werken, noemt men 'catharsis'. Aristoteles vond het 2000 jaar geleden al een goede remedie voor psychische problemen, maar vooral ons aller Freud paste het regelmatig toe als officiële therapietechniek. Anno 2011 spreekt deze methode mensen nog steeds intuïtief aan.

Ja, het opreutelen van je misère in een dagboek heeft voordelen: je dwingt jezelf ermee je gevoelens op een rijtje te zetten. Maar recent onderzoek heeft aangetoond dat het eindeloos navertellen van hoe slecht het allemaal was en hoe belabberd je je voelt, een averechts effect heeft. In eerste instantie levert uitschreeuwen of iets van je af schrijven inderdaad (fysieke) opluchting op: de spanning in je lijf vermindert. Maar op lange termijn, na steeds maar herhalen, blijf je juist meer en meer hangen in negatieve gevoelens. Voor mensen die al aanleg hebben voor depressie is herbeleving van treurnis vaak een laatste stap naar een full-blown stoornis. Door catharsis lekker je klotegevoel kwijt? Ammehoela.

Een zangeres die een plaat vol heeft geschreven met persoonlijke ellende en die avond aan avond live loopt te herkauwen voor een publiek, hoeft daar dus helemaal niet blij mee te zijn. Daar kan ik over meepraten. Drie jaar geleden stond ik 3x per week als voorprogramma van Voicst door het hele land, en hoewel het de leukste, beste tour is die ik ooit heb gedaan, werd ik ook elke avond weer een beetje triest. Gelukkig is mijn nieuwe plaat vooral erg vrolijk, zijn mijn teksten tegenwoordig ietsjes cryptischer.

Anouk heeft in interviews al vaker laten doorschemeren dat live optreden voor haar heel heavy is. In het licht van het bovenstaande herkauw-theorie is het dan verstandig om maar zo min mogelijk concerten te geven. En zie, de zangeres laat live inderdaad maar zeer zelden van zich horen: één keer per jaar een Gelredome-pje en dan weer thuis de kids knuffelen. Die Anouk toch, ze had dat hele 'catharsis-werkt-kut'-fenomeen natuurlijk al lang door. Ze is zeker acht keer slimmer dan we al dachten.

Foto credit: Marc De Groot

Het heeft bij mij heel lang geduurd eer ik door had dat ik een meisje was. Toen ik als 6-jarige voor het eerst een Star Wars-film zag, wilde ik later Luke Skywalker worden. Prinses Leia was maar suf. En toen ik op mijn veertiende voor het eerst een basgitaar omdeed, wilde ik John Taylor van Duran Duran worden. Sonic Youth's Kim Gordon en Kim Deal van The Pixies zeiden me niets. En ze hadden ook niet zulk gaaf kapsel als John.

Ja, ik ben er m'n hele leven nogal laat bij en ook het besef dat vrouwelijke muzikanten heldhaftige voorbeelden zijn, kwam met enige jaren vertraging. Ik was pas twintig toen ik serieus elektrische gitaar begon te bespelen, maar het was toen ook wel een erg vruchtbare tijd om je door leden van je eigen geslacht te laten inspireren. Begin van de jaren '90 waren met de grunge ook de 'riot grrrls' opgekomen: rockende meiden die hun mannetje wel stonden op hun instrument, zoals Babes in Toyland en Hole. Bettie Serveert brak internationaal door en had in Carole van Dijk ook een frontvrouw te pakken die de gitaar niet losliet. Maar vooral in 'mijn' tijd, de tweede helft van de jaren '90, kwam er een niet-aflatende stroom gemengde Britpop-bands onze kant op. Sommige waren fantastisch (Elastica), ander inwisselbaar (Sleeper).

Het waren hoogtijdagen: elke week stond er wel weer een andere band met dames-die-zelf-de-instrumenten-hanteerden in mijn stamkroeg Paradiso: van The Breeders tot Veruca Salt, via le Tigre tot opperpriesteres PJ Harvey. Zelf een band oprichten met zowel jongens als meiden erin, leek ook de meest logische zaak ter wereld. En zo geschiedde: mijn band Seedling bestond voor 75% uit vrouwelijke instrumentalisten. Ook bij het platenlabel waar we bij zaten, was vrijwel elke band gemengd. Krezip verzilverde de golf van mixed-sex belangstelling. Het waren prachtige jaren uit de popgeschiedenis, die wetenschappers waarschijnlijk zullen verklaren in termen van... rolmodellen.

Onderschat de invloed daar niet van. Onderzoek hiernaar richt zich al decennia lang voornamelijk op hoe bijvoorbeeld TV-beelden kinderen tot geweld aanzetten. In experimenten liet men dan kids eerst een volwassene gadeslaan die een nogal opvallende opblaaspop tot moes sloeg. Als ze even later zelf met zo'n pop mochten 'spelen' kopieerden ze inderdaad dit gewelddadige gedrag. Stel je nu voor dat je jarenlang jouw vader je mama in elkaar ziet slaan, vul zelf maar in wat zo'n kind later in een volwassen relatie voor gedrag zal vertonen.

Het hoeft echter niet allemaal kommer en kwel te zijn. Als je je hele jeugd omringd wordt door coole saxofonisten, dan word je natuurlijk later Candy Dulfer. Het effect blijkt zelfs nog sterker te zijn bij voorbeelden van het eigen geslacht. En zo stortten vijftien jaar geleden dus zowel meiden als jongens in heel Europa zich gretig op de elektrische gitaar. Maar toen.. toen kwamen de Spice Girls.

Een circusact die zo vaak “Girl Power!” scandeerde dat ze geen tijd had om zelf songs te schrijven en jonge meisjes weghield van heuse repetitiehokken. Wie had er nog behoefte om een instrument te leren spelen, als je ook met een haarborstel in je hand voor de spiegel kunt playbacken? Als paddestoelen sprongen vervolgens hordes na-aap-meidengroepjes uit de grond en met Take That doken ook tientallen boybands op. Een hele generatie meisjes en jongens is nu opgegroeid met een nogal 'plastic' beeld van wat een muzikale held(in) is.

Die generatie weet niet beter dan dat je met dat haarborstel-voor-de-spiegel-liedje werkelijk wereldberoemd kunt worden. En voor die generatie werd Idols uitgevonden, en X-factor. Maar ik wil niet alleen maar zangeresjes-met-naamloze-sessieband om me heen zien. Ik wil dat er twintig nieuwe Chrissie Hyndes opstaan (van de Pretenders, kids, jaren '80), ik wil dat Throwing Muses weer hip wordt, Joan Jett of desnoods de fucking Bangles. Gelukkig stond War Paint op Lowlands, zeg.

Vorige week vrijdag keek ik met meer dan normale interesse naar het weerbericht, en ik zal niet de enige festivalganger zijn geweest die even z'n adem inhield bij de uitleg van Erwin Krol. Aan de radarbeelden was te zien hoe opeens een verschrikkelijk noodweer ontstond dat binnen enkele minuten een heel festivalterrein tot schroothoop maakte. Ik heb het natuurlijk over de ramp die precies een week geleden het Belgische Pukkelpopfestival trof. Hij eiste vijf levens.