POP PSYCHOLOGY 44: honger naar democratie

Uitnodigingen voor BumaStemra-vergaderingen gingen bij mij altijd linea recta de prullenbak in. Wat moet ik in een suffe conferentiezaal vol met mensen die hun tijd blijkbaar graag aan vergaderen spenderen? Maar na berichten over oprotpremies van 7 ton en dubbele agenda's van bestuursleden, ging ik twijfelen. Dit was toch ook mijn club? Toen enkele hooggewaardeerde collega-muzikanten alle aangesloten artiesten opriepen hun stem nu eens niet door een microfoon maar via een stemkastje te laten horen, was ik om. Ik heb me netjes aangemeld.

En daar zit ik dan. De grote zaal van het Krasnapolsky in Amsterdam is zoals ik hem me voorstelde. Veel rood pluche en hypermoderne powerpoint-schermen overal. De weinige voor mij bekende gezichten zijn allemaal rechts achterin gaan zitten in een kliekje. Ik ook, alsof ik weer twaalf ben, in een nieuwe klas.

De ochtend begon nog veelbelovend met verhandelingen over oprotpremies-die-niet-zo-mochten-worden genoemd en hilarisch oefenen met de stemkastjes. Maar inmiddels is het bijna half drie en het bloed trekt langzaam weg uit m'n gezicht. Nog even en mijn maag begint zo hoorbaar te protesteren dat ie niet eens met een interruptiemicrofoon versterkt hoeft te worden. Met mijn allerbeste democratische bedoelingen probeer ik de cijfertjes te volgen die ons in flitsende filmpjes worden getoond, maar het enige waar ik aan kan denken is lunch. Die was ons al twee uur eerder beloofd. De hoge piefen achter de tafel op het podium lijken echter unstoppable; ik verdenk ze ervan koelkastjes met inhoud onder dat lange tafelkleed te verbergen. O, kreun. Je moet mij gewoon niet te lang zonder calorieën laten, dat gaat mis. Ik word licht in m'n hoofd en ga overal psychologische theorieën achter zoeken.

Dat hele zittende bestuur, dat lijdt vast massaal aan 'groupthink'. Het verschijnsel waarbij onder grote druk zelfs de meest wijze mannen en vrouwen blind een charismatische leider volgen en oerstomme beslissingen nemen. Komt in de beste kringen voor: denk Irak binnenvallen terwijl er helemaal geen massa-vernietigingswapens te vinden zijn. Daarbij begint het volk in de zaal juist last te krijgen van wat psychologen 'polarisatie' noemen: een discussie tussen verschillende partijen zorgt er juist voor dat men de bestaande tegenstellingen steeds scherper gaat zien. Ik ben er ook niet immuun voor: begin zwart-wit te denken en in mijn door honger aangewakkerde hallucinatie wil ik Perquisite for president. Vanaf mijn paarse wolk hoor ik Torre Florim “Ich bin ein Berliner” zeggen in zijn pleidooi voor meer buitenland-toursupport. Ook Pete Philly neemt plaats achter de interruptiemicrofoon en alles wat ie zegt klinkt als “I have a dream”

Men probeert de nieuwe statuten er doorheen te drukken en de hele rechts-achterin clan veert op. Dit was toch het punt waar we voor gekomen waren? Niet zomaar nieuwe regels doorvoeren en die dan door een oud bestuur laten uitvoeren? Met onze laatste energie drukken we de tegen-stemknop in en krijgen 'we' ons gelijk. Een nipte overwinning, maar hij smaakt zoet. Des te meer omdat daarna eindelijk het sein voor de lunch wordt gegeven. Na een halve dag politieke correctheid laat ik subiet al mijn overige principes varen en stort me op grote lappen varkensvlees uit de bio-industrie.

Over een half jaar mag ik echter weer een hele dag me dood vervelen op het pluche, enkel om mijn stem uit te brengen voor het nieuwe bestuur. Maar ik zal er zijn, en ik zal me beter voorbereiden. Beleidsstukken lezen, bestuurskandidaten uitchecken, maar vooral... 10 zakken mini-Marsjes kopen en mee naar binnen smokkelen. Voor de hele rechts-achterin posse.

(Dit column verscheen juni 2012 in tijdschrift Musicmaker)