POP PSYCHOLOGY 42: Ik ben de Jim Morrison van de reclamemuziek

Oké, ik heb borsten. Oké, mijn stem zit zo'n drie octaven hoger. Maar als ik me in mijn leren broek heb gewurmd, bèn ik Jim Morrison.

't Is dat we uit verschillende tijdperken komen, maar qua levensverloop zijn we praktisch een tweeling. Dat eindeloos eren van de muzikale muze, hè, ik weet hoe dat voelt. Jim en zijn muzikale buddy's vernoemden hun band naar 'de deuren van perceptie' en gooiden ze wagenwijd open. Dat ongebreidelde gevoel van vrijheid om te creëren... dat krijg ik nou ook altijd als ik over de Flevopolder uitkijk en net een paar A4tjes LSD heb verorberd.

Oh, die tijden van optreden en partyen en seks en dan weer after-partyen. We aanbaden alleen Dionysos - wij mochten Bacchus zeggen - die de wijn in onze glazen liet kolken. In onze afzonderlijk hoogtijdagen waren we echte 'riders on the storm'. Al voelt het schrijven van een nieuwe plaat soms als eindeloos ronddobberen, de rock'n'roll-zee sleurt je mee op haar heftige golven. Niet iedereen heeft zeebenen: bandleden verlaten het zinkende schip, producers of managers worden als overbodige ballast overboord gegooid. En in de zwartste nacht duikt er dan onverwachts een boei op: een A&R-manager die je meehelpt een koers te bepalen.

Maar elke muzikale carrière kent zijn getijden: na de vloedgolf van publiciteit wordt het per definitie ook weer eb. Op het droge land van het alledaagse bestaan heb je weer even tijd voor hobby's en zo. Jim deed dan wat aan hekserij en zondagspoëzie. Ikzelf gebruik zo'n periode om een verstandige levensverzekering af te sluiten en ga de uitdaging aan om op de juiste dagen het vuilnis buiten te zetten. Dionysos laat zich helaas alleen aan me zien in de vorm van bonus-aanbiedingen bij de Albert Heijn: ik spring enkel nog uit de band als de huismerk-rosé tijdelijk twee euro goedkoper is.

En af en toe maak ik dan een liedje voor een TV-commercial.

Niks driedubbel conceptalbum, niks rockopera. Je hebt hooguit 20 of 30 seconden. Niks rivieren van ongebreidelde muze-aanbidding, niks vloedgolven van mystieke poëzie uitstortend over deez' aard. Liever een deuntje klinkend als de laatste van Lady Gaga, met iets van “la la la” erin wat het publiek lekker kan meeneuriën. Je krijgt een opblaaszwembadje van enkele centimeters diep ter beschikking en daar mag je je muzikale kunstje in doen.

Sommige muzikanten steken één teen in de commerciële poel en klagen dan dat het water te koud is. Ik niet. Elektrische fiets, kattenvoer of keukenmerk: het pierebadje dat ik ter beschikking krijg is het ultieme symbool van eeuwige trouw aan mijn muzikale droom. Des te minder beenruimte een reclame-opdracht me geeft, des te dieper ik me erin wil onderdompelen. Wil de klant een folky-klinkende salto mortale, met dubbele schroef en veel violen? Prima. Ik trek mijn leren broek aan (al gaat het bovenste knoopje tegenwoordig niet meer dicht) en duik in het ondiepe. Head first.

En als de plons mooi genoeg is, is ie nog weken, maanden op TV te horen. Daarmee kan ik financieel dan even weer het hoofd boven water houden, maar het betekent meer voor me. Muziek is muziek en in elk glas water is potentieel een storm te veroorzaken; een storm die je net zo zeer kunt 'riden' als een hit-album. Spetter, spat, plens: ook in een beperkt bassin kan ik nog steeds legendarisch worden. Mijn spirituele tweelingbroer stierf immers in slechts een badkuip.

(Dit column verscheen april 2012 in tijdschrift MusicMaker)