Pop Psychology 31: Hou van mij en van mijn magnifieke mentale stoornis

Ik ben werkelijk geweldig. Zo creatief als ik schrijf, zo briljant als ik componeer. Mijn optreden brengt mensen in vervoering, volksstammen hangen aan mijn lippen als ik praat. Geen spiegel loop ik voorbij zonder er even in te kijken. Het is niet meer dan logisch dat ik op straat vaak herkend wordt. Ik heb bovendien altijd gelijk.

Wie ik ben? Voor het gepeupel dat nog niet de kans heeft gekregen zich aan mij persoonlijk te vergapen: ik word nogal vaak nagedaan door Kanye West. Ook Lady Gaga weet een goeie imitatie van mij te doen, evenals 50 Cent. Eigenlijk kun je willekeurig een hiphop-/rappersnaam noemen... wat zeg ik: iedereen die ooit een gitaar om doet en op het podium staat, denkt soms dat ie mij is.

Vergeet die wanna-be's. Er is maar één origineel en dat ben ik: mijn buitengewoon formidabele ouders kennen me als Narcissus. Toen ik nog hip was in de Griekse oudheid, joeg ik al mijn potentiële minnaressen weg omdat ze niet goed genoeg voor me waren. Pas toen ik mezelf weerspiegeld zag in een of andere heilige vijver, werd ik verliefd. Op mezelf. Mijn intrigerende verhaal van eigenliefde weet inmiddels al duizenden jaren te boeien. Anno 2011 heeft men nog steeds een mentale stoornis die mijn naam draagt: narcisme. Nou, kun jij dat van jezelf zeggen?

Volgens de definitie is een narcistisch persoon geobsedeerd door zichzelf, vooral qua uiterlijk. Hij/ zij is egoïstisch, dominant en ambitieus. Op het eerste gezicht straalt een narcist bakken zelfvertrouwen uit. Hm, klinkt bijna als een advertentie voor een sterke frontman- of vrouw, vind je niet? Jammer dat in werkelijkheid die getoonde arrogantie vaak een façade blijkt te zijn voor een onderbewust gebrek aan eigenwaarde. Gelukkig heeft een narcist om zich te beschermen tegen kritiek niet veel aandacht voor de mening of de gevoelens van anderen, ik zeg: onderkruipsels zoals bandleden of journalisten.

Om mijn levensovertuiging aan de man te brengen heb ik de laatste decennia steeds meer mijn heil gezocht in teksten van popmuziek. Een stel onderzoekers in de VS is inmiddels deze tactiek op het spoor: zij onderzochten hoe tussen 1980 en 2007 de lyrics van populaire liedjes veranderden. Dertig jaar terug zong men nog samen met Paul McCartney “We All Stand Together” of “Let's All Have A Good Time” met Kool & The Gang. Nu brult iedereen lekker voor zichzelf hoe geweldig ie is: “I'm Bringing Sexy Back” en als je dat niet kunt inzien, dan “Fuck You Very Much”.

En zo grijpt mijn invloed steeds sneller om zich heen, via internet, via de dopjes van miljoenen iPods over de gehele wereld. Héél de wereld? Nee, slechts één landje blijft moedig weerstand bieden. Een koninkrijkje waar men de eigen 'Hollandse nuchterheid' hoog in het vaandel heeft staan, waar artiesten zowaar gewaardeerd worden als ze 'zo lekker gewoon blijven'.

Maar deze rebellie is al bijna historie, nu ook die kaaskoppige Nederlandse artiesten steeds meer gaan twitteren, en zelfs wekelijks YouTubes van, of blogs óver zichzelf maken. Een ambitieuze muzikant lijkt tegenwoordig niet anders te kunnen, wil hij nog ergens komen. Vergeet al die hippie-shit over samenwerken en tolerantie. Het gevecht naar de top gaat tegenwoordig langs de weg van zelfverheerlijking, ook in dit kikkerlandje. En ik heb altijd gelijk.


DeWall, C. Nathan; Pond, Richard S., Jr.; Campbell, W. Keith; Twenge, Jean M.
Psychology of Aesthetics, Creativity, and the Arts, Vol 5(3), Aug 2011, 200-20

Reageren op blogs kan hier.