Pop Psychology BLOG 26: Een microfoon voor tussen je oren

Roze olifanten. Wie ziet ze niet, tijdens een flinke trip met geestverruimend snoepgoed? In de Disney-film 'Dumbo' uit 1941 ziet de gelijknamige hoofdpersoon ze ook vliegen, al na het drinken van een paar slokjes bubbly. Deze kleine olifant met enorme oren probeert, net als velen onder ons, het te maken in de entertainment-biz: hij werkt in het circus. Wij, zangers en zangeressen hebben heel wat gemeen met onze Dombo, zoals hij in Nederland wordt genoemd.

Voor wie in z'n jeugd de film nooit gezien heeft: Dombo werkt in het circus als clown vanwege die oversized oren en wordt door alle andere dieren uitgelachen. Een muis en een stel kraaien geven hem een magisch veertje en maken hem wijs dat ie met z'n flaporen kan vliegen, als ie dat veertje vasthoudt. De dikhuid gelooft het en wordt als vliegende olifant een grote circus-ster. Totdat hij plotseling tijdens een vlucht z'n veer kwijtraakt... Afijn, voor bloed-stol-len-de slot (als je onder de zes jaar bent) huur je maar lekker de DVD.

Als artiest heb je ook je eigen muizenvriend nodig (een manager die in je gelooft) en een stel kraaien (je vrienden die je steunen). Gewoon, wat personages om je heen die zeggen dat je het kunt. Van een artiest wordt dagelijks verwacht dat hij onder druk topprestaties levert en de kracht van 'self-fulfilling prophecies' valt daarbij niet te onderschatten. Een zichzelf bevestigende voorspelling: als je zelf gelooft dat je iets kunt, dan kùn je het namelijk ook. Of in elk geval beter dan je dacht.

Zelfhulpboeken, waarin geluksgoeroes je wijsmaken dat je eerst moet geloven en dan maar zien, zijn eigenlijk allemaal op dit verwachtingsprincipe gebaseerd. Ook het placebo-effect werkt ook grotendeels op deze manier en dit effect is door zoveel onderzoek ondersteund dat ook de medische wereld er graag gebruik van maakt. Sommige mensen die door de huisarts een anti-depressivum voorgeschreven krijgen, slikken in werkelijkheid dagelijks een suikerpilletje.

Oké, leuk dat managers, zelfhulp-auteurs en kraaien je beter kunnen laten presteren dan je zelf voor mogelijk had gehouden, maar zou het niet fantastisch zijn als er magische veertjes speciaal voor artiesten bestonden? Wel, ik heb er laatst een gekocht! Hij kostte zo'n 159 euro en was opvallend donkerblauw metallic gekleurd. Het was een microfoon van het type Sennheiser E935.

Ik kocht de microfoon op aanraden van een internationaal gelauwerde geluidsman, die z'n sporen had verdiend met o.a. Amy Winehouse en LaRoux. Z'n naam is Dave Swallow (zwaluw, nog net geen kraai?), hij had een boek geschreven over allerlei technische en psychologische zaken van een live show. We spraken elkaar een paar weken terug over dat boek en hij raadde me die specifieke microfoon aan, omdat die goed bij mijn ietwat lichte stemgeluid zou passen.

Magie kan soms zo simpel zijn. Als iemand die je zo hoog hebt zitten, jou vertelt met welk stuk gereedschap je fantastisch zult klinken, dan ga je ook anders klinken. De afgelopen weken sleepte ik de blauwe mike mee naar elk optredentje en repetitie, en het zingen ging ook inderdaad veel beter. Ik hoorde mijn stem dingen doen die ik niet eerder zo gemakkelijk kon bereiken.

Net als onze held Dombo, die op een gegeven moment de hoofdattractie van de circusshow werd, zo had ik afgelopen week mijn koningsnummer eindelijk op het programma staan: de CD-presentatie, in m'n eigen Paradiso, met ook nog es heel wat gastmuzikanten op het podium en heel wat kritische oren in de zaal. Ik kan je oprecht zeggen dat het zingen uitstekend ging. En met die microfoon in m'n hand en m'n ogen dicht, had ik soms.. al was het maar voor een paar seconden, heel eventjes dan toch.. het idee dat ik vloog.

Swallow, D. (2010). Live Audio. The Art of Mixing a Show. 

Reageren op blogs kan hier.